Co jakiś czas, ktoś ze znajomych pisze: „Dzień dobry, dopiero zorientowałam/em się, że mieszkasz na wyspie – CO TAM ROBISZ?”. To najtrudniejsze pytanie, bo cokolwiek odpowiem, nie odda tego, czym się tu zajmuję. Dlatego dziś (o 5:35 rano!) postanowiłam stworzyć … Czytaj dalej
Był czwartek, 10 września 2015 roku. Siedziałam przy oknie, w małej sypialni na dziesiątym piętrze. Patrzyłam na nocną panoramę mojego rodzinnego miasta i zastanawiałam się czy dobrze robię. Wtedy pierwszy raz kliknęłam „OPUBLIKUJ”, w przestrzeni którą nazwałam SLOW BLOG. Pierwszy … Czytaj dalej
Czekałam na taki film od lat, nawet wtedy, kiedy jego twórca nie zaczął jeszcze nad nim pracy. Po zapowiedziach, wiedziałam że poruszy mnie sto razy bardziej niż „Na rauszu”. Nie myliłam się. Na napisach końcowych nie zdejmowałam słuchawek, żeby razem … Czytaj dalej
ONA – małomówna stara dusza, zakorzeniona mocno w naturze, zmysłowa kwintesencja kobiecości, ciągle otwarta na „nowe”, kochająca wodę, JA – gadatliwa „nowicjuszka”, ciągle w rozemocjonowanej pogoni za rozumem, sentymentalna dusza ceniąca przetarte szlaki, z ukochanym żywiołem ruchliwego powietrza, OBIE – … Czytaj dalej
Kiedy żegnałam się z przyjaciółką przed wylotem na wyspę, otoczyła mnie swoimi ciepłymi ramionami. Poczułam słony smak ciepłych łez na ustach i mocny ucisk w klatce piersiowej. Stałyśmy tak dłuższą chwilę przyklejone do siebie. Nie rozpraszałyśmy ciszy żadnym zbędnym słowem. … Czytaj dalej
Od kilku lat jestem jedną z najbogatszych ludzi na świecie. Kiedyś zżymałam się na powiedzenie: „Biednyś – boś głupi”. Moja mama całe życie ciężko pracowała i zwykle, kiedy ktoś wymawiał te słowa czułam złość. Przez wiele lat zmagałam się z … Czytaj dalej
Idziesz chodnikiem. Nagle orientujesz się, że gdzieś nad twoją głową, na jednym z balkonów bloku który mijasz – stoi facet. Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale obok niego widzisz kamerę, której używają zwykle na planach filmowych, a z długiego … Czytaj dalej
Nigdy nie zapomnę imienia tego chłopca. Jego oczy były załzawione nawet wtedy, gdy się śmiał. Widywałam go na moich zajęciach tylko przez rok, ale do dziś pamiętam niezwykłe ciepło jego dłoni. Karolek miał sześć lat, kiedy dołączył do grupy przedszkolnej. … Czytaj dalej
Szłam wąskim, ledwie oświetlonym korytarzem. Nogi same niosły ciało, bo mózg miał tylko jedno zadanie: przetrwać. Nie było nikogo, kto dodałby mi otuchy, bo jedyna osoba która od zawsze rozwiewała moje lęki szła za mną, z ufnością że ją uratuję. … Czytaj dalej
Podobno na piątym miejscu wśród najpopularniejszych marzeń jest napisanie książki. Jestem jedną z tych, którzy niosą ten pomysł przez życie, z przekonaniem, że to wydarzy się prędzej lub później. Pierwsze zapiski, które mogą być kiedyś wykorzystane do autobiografii pochodzą sprzed … Czytaj dalej
